Licensed (Suicidal Ideation)

It has been a distant journey
still, I am prolonging my agony
with the pain of reality
brought by cruel society.

They've taken my chance away
--a chance to love and be loved!
They've stolen my opportunity
--to achieve more knowledge; to cripple ignorance!
I am deprived of my rights
--right to free from bondage; to taste genuine liberty!

And now, with all of these
I think I am fully licensed
--licensed to stop this tears
licensed to end this pain!

In my little-dark-cold room,
flashed are all
--my struggles,
this pain,
these failures,
this curse!

So, I decided to end it all
I am ending it all,
and absolutely all!!!

(Silence)

But never...

Beyond this rivering tears
sparks a little hope;
someday
--I'll have a chance for love
somehow
--an opportunity for knowledge
sooner
--I'll be able to run like a wind
under the cerulean sky!

(Silence)

In my reflections,
grows my determination;
in this dimension
I must continue to go on...

I am licensed...
licensed to love the gift
of living life.

Pag-ibig: Sa Pagtiklop Ng Iyong Dapit-hapon (Suicidal Ideation)

Payapang-payapa siyang nakaupo habang pinagmamasdan ang salpok ng alon sa dalampasigan. Pilit inaaliw ang sarili sa paulit-ulit nitong paghaplos sa kumikinang na buhangin. Napangiti siya. Subali't sa kanyang maamong mukha na bahagyang pinatitingkad ng pulahing pisngi at maninipis na balbas ay naguguhit pa rin ang larawan ng lubhang kalungkutang dala ng labis na pagkabigo sa buhay--ng pag-ibig. Napangiti siyang muli.

Hindi niya akalaing iyon ang kahihinatnan ng kanyang wagas na pagmamahal. Nagkaganun man, pilit pa rin niyang nilalabanan ang labis na hapding dulot niyon. Nguni't sa mga sandaling iyon, nangingilid na ang kanyang mga luha; at sa paghahabol ng kanyang buntong-hininga'y tuluyan na itong nagbatis. Doo'y paluhod na siyang humagulgol.

Tila mga perlas na nadudurog ang mga butil ng luhang nag-uunahan sa pagpatak sa buhangin. Sabay niyon ay ang pagdaloy ng dugong nagmumula sa kanyang mga palad matapos kuyumin ang bitbit na rosas. Pamuli siyang humagulgol at sa sumandali...ay katahimikan.

Mula sa kinalulugmukan, dahan-dahan siyang tumayo upang muling mapagmalas ang ganda ng kapaligiran--ang ibon..ang dagat...ang buhay. Sa kanyang pagwawari lubos ang kaligayahan ng mga ibong naglilliparan sa aliwalas na papawirin. Nais niyang makamtan ang yaon. Nais niyang lumaya sa labis na pighating nararanasan subali't muling nagsusumiksik sa isipan ang huling binitawang salita ng kanyang kasintahan:

"Alam kong wagas ang pag-ibig mo...subali't di iyon sapat. Hindi ako mabubuhay ng pag-ibig lamang. Wala tayong pag-aaring magdudulot sa atin ng lubos na kaligayahan sa buhay. Pilit man tayong magsikap, aabutin ng matagal na panahon upang mapunan ang kakulangan ng ating pagkatao. Hindi ko kayang hintayin iyon ng buong pagtitiis. Ngayon ko napagtanto, magkaiba ang mundong nais nating galawan...paalam na!"

Magtatakip-silim na subali't nananatili siyang nakatayo habang binabanaag ang ginintuang sinag sa kabilang dulo ng karagatan. Dito'y nakadama siya ng munting kaligayahan. Ngiting matamis ang idinulot nitong sinag na humahalik sa aliwalas na karagatan. Subali't ito'y malapit ng maglaho--magpahinga.

Ayaw niyang magpahinga ang araw. Nais pa niyang makita ang sinag nitong nakapagpagaan sa nagdurusa niyang kalooban.

To be continued...

Bangkang Papel (Paper Boat)

Ako'y bankang papel
na naninimbang
sa daloy
ng tubig-kanal;
nagtitiis
sa alingasaw
habang nakikipaghabulan
sa mga layak
na nagtatangkang
makawala
sa makitid at mabahong
esterong kinalulugmukan.

Madalang lamang
ang mga damong-ligaw
na nagpupumilit
mabuhay, sumibol
sa gitna
ng ginalulugamiang burak
na aking nararaanan

Ito ang buhay ko,
isang bankang papel
na buong tapang
na nakikipagbuno
sa bawa't bulwak
ng mga tubig-itim
sa gilid ng kanal,
upang ako'y
makapagpatuloy
sa paglalayag
tungo sa huling hantungan--karagatan,
malawak, dalisay.

roy van r. rivero