Kalyo

(alay sa mga manggagawa)

Sinasalat ng daliri mo
ang kalyo sa iyong kamay;
waring simusukat mo
ang naging kakapalan nito
sa pagdaloy ng mga araw;
Bigla, nangunot ang iyong noo;
nagsalubong ang kilay mo
nang maalala mong ang kagaspangan
nitong kumikiskis sa iyong mukha
ang dahilan ng pagkairita mo
nang ika'y maghilamos kanina.

Anak ng kalyo—ang naibulong mo
nang matandaan mong ito rin
ang dahilan ang pagkairita
ng nobya mo kahapon
nang hawakan mo
ang kanyang kamay;
napapakagat-labi kang
napapatiim-bagang!

At ngayon, bigla ang hinlalaki't
hintuturo mo,
mariing kurot
ang ipinataw sa kalyong
salot sa paningin mo.
At bigla rin, umalngawngaw
sa bulwagan ng iyong kamalayan
ang halakhakan ng mga kaibigan
mong natutuwang nangungutya
sa kalyado mong kamay;

Nagdilim ang iyong paningin.
Tumayo ka't kumuha ng blade
upang sapilitang tanggalin ito.
Subali't napatigil kang napapaisip...
napag-isip-isip mong ang OA
ng drama mo;
at bigla mong napagtanto,
nag-inarte lang pala ang mukha
nang ika'y maghilamos kanina—kunway di sanay;
at ang nobya mong OA rin—tatawag din yun.

Walang anu-ano'y napangiti ka nang tumaginting ang bombilya sa ulo mo;
napag-isipan mongpagtatawanan mo rin
ang mga kaibigan mong
palaging nangungutya sa iyo—at sa lipakin mong kamay;
Ito ang sasabihin mo: Waah! Mga walang kalyo, tamad!--paulit-ulit haggang sa sila
ay mabingi.

Ngayon, sa'yong pagkakahiga,
muli mong sinasalat
ang kakapalan nitong nakikipaghabulan
sa matuling paglayo ng mga araw;
At bigla, natambad sa 'yong mga mata
ang mga natatalang kasipagan
ng kalyado mong kamay: mga pagpukpok, pagbubuhat, paglalagari—mga napipintang lakas at tibay.
Ngayon din, naitaga mong ang kalyado
mong kamay
ay isang manlilikhang
humuhubog, bumubuo
ng mga matatatag
na bantayog
ng kadakilaan
sa buhay.