Marahan

Marahang marahan,
lumapit ka irog;
sa aking balikat
ay iyong isandal,
pagal na isipan
at hapong damdamin.

Marahang marahan,
ika'y humimlay;
sa aking dibdib
ay damhin mo ang pintig
ng dalisay na himig,
ng wagas na pag-ibig.

Marahang marahan,
mata'y ipikit;
Huwag nang manimdim
sa ulang nagngangalit,
maya-maya lamang,
liliwanag din
ang langit.

Marahan...
marahan lamang irog.
Sa aking kandungan,
payapang isipan,
sana'y iyong makamtan.

Ngayon,
sa paghaplos ng liwanag
an hinabi ng buwan,
lalong tumitingkad
iyong kagandahan.
Habang kumakaway
ang iyong panagimpan,
sa aking sarili,
ika'y iduduyan
ng marahang marahan.

Bukas, marahan din,
tayo'y manalunton
sa malambot na talahiban;
sa silong ng bughaw na langit
ay buong laya nating damhin,
buong galak nating salubungin,
samyo ng sariwang hangin;
sarili'y ating lunurin
sa kaluwalhatiang bugso
ng wagas na damdamin.