Wednesday, April 29, 2009

Nobela-Ikalawang Yugto

Umaambon nun. Hinihintay ko siya sa dati naming tagpuan kasi may sasabihin daw siya na importante. Kaya, kapiling ng mga lamok, matiyaga akong naghihintay. Napangiti ako nang siya ay dumating ( sabik akong makita araw-araw si Dianne). Nang mga sandaling iyon, seryoso ang kanyang mukha.

" Anong sasabihin mong importante? Sasama ka na sa 'kin? Magtatanan na tayo?" Jeje, joke lang ang sinabi ko pang-alis lungkot.

"Hindi..ano ka ba..? May sasabihin nga akong importante...sana'y maintindihan mo," sambit niya.

" Ano..? Sabihin mo" ang naiwika kong alangang nananabik na kinakabahan.

"Sasama ako kay Shiela...naghahanap siya ng talent for Japan...siya daw bahala sa 'kin...sa mga papeles..allowance habang nagti-training. Nagbigay na rin siya ng tulong sa amin..sa aking pamilya," paliwanag niya.

"Ano..? Tayo..? Papaano tayo?" ang naiwika kong hindi ko maintindihan kung magagalit o maawa.

Para nga talaga akong pinagsakluban ng langit at lupa ( corny na kung corny). Nasa isip ko nang mga panahong iyon ay di dapat ako papayag.

"Hindi...hindi maaari..mahal mo 'ko hindi ba? Kung ganun, ba't ka aalis? Please...wag kang umalis...Dianne naman," ang naibusal ko.

" Buo na ang aking pasya...naka-oo na ako kay Shiela. Mahal na mahal kita, 'lam mo yan at alam kong mahal mo rin ako-- makapaghihintay, makatitiis tayo. Ang di ko matiis ay ang mamamatay sa gutom ang aking pamilya...alam mo naman diba..?diba...?" ang naibusal niya ng pumapatak ang luha.

" Naiintindihan kita...alam ko...pero, wala na bang ibang paraan..wala na ba? Konting hintay na lang ga-graduate na ako diba? Kung gusto mo, ibibigay ko nalang ang buong allowance ko...sige na please? Huwag kang umalis...," pagmamakaawa ko.

Natahimik siya. Nakatitig siya sa akin...kay lalim ng mga titig na iyon-tumatagos sa aking kaluluwa. Matagal kaming nagkatitigan hanggang sa may nakita akong determinasyon sa kanyang mga mata...deterninasyong nagsasabing buo na ang kanyang pasya at wala na akong pag-asang mapigilan pa siya.

Daglian siyang tumalikod at pahagulgol na tumakbo. Mangiyak-ngiyak din akong hinahabol siya. Tumutulo na ang uhog ko sa mga sandaling iyon. Sirang-sira na ang macho-figure ko...subali't wala akong pakialam. Ang naiisip ko nang mga sandaling iyon ay ang pigilan siya.

Naabutan ko siya at niyakap ng buong higpit...ng yakap na tila walang hanggan. Umiiyak siyang nagpupumiglas.

"Sige na...tama na..ano ba?! Iiwan na kita! Mahal na mahal kita," paiyak niyang naiwika.

Galit na si Dianne ng mga sandaling iyon. Kaya, dahan-dahan akong lumuwag sa pagkakayakap-huminahon. Natigilan kaming dalawa. Naninimbang sa mga pangyayari. Hagulgol ang kanyang huling pahimakas nang siya ay tumakbo papalayo at naiwan akong natutulalang nakatingin sa kawalan.

Hindi ako mapalagay nang mga sandaling iyon. Naghaluhalo na ang alinsangan at lamig ng ambon at luha at uhog. Litung-lito ang isip ko. Ang tanging alam ko ay di dapat ako papayag. Papaano na lang ang mga taong pinagsamahan namin, ganun na lang ba yun? Ang mga happy moments namin?--na kahit wala kaming kapera-pera ay masaya at very sweet pa rin kami. Papaano na lang ang mga maliligayang sandaling pinagsaluhan namin-sa sine...sa park..sa simbahan...sa motel...at kung saan-saan pang tagpuan namin. Subali't wala na akong ibang magagawa pa sa mga sandaling iyon. Nakapagdesisyon na siya. Dumating na lang sa akin ang tinatawag nating "realization". Napagtanto kong wala na...hindi ko na siya mapipigilan pa. Napahagulgol na lamang akong napapaluhod na tila baliw sa tingin ng mga taong nagdaraan......itutuloy

1 comment:

belle said...

whew! sadyang napakasaklap ng tadhana...ako'y napaiyak sa nobelang iyong isinulat at napakasakit isiping wala man lng magpupunas ng aking mga luha... huhuhu....

LOL=p
ang galing mo nmn roy!
pati ako nahawa na tuloy...

hehehhe... Keep it up:D